Tot de onafhankelijkheid in 1975 waren er in het tropische Suriname nederlandse militairen gelegerd. Dit waarschijnlijk onbekendste onderdeel van de nederlandse krijgsmacht (de TRIS, Troepenmacht In Suriname) was zo’n 1000 á 1200 man sterk. Een groot gedeelte hiervan bestond uit dienstplichtige soldaten, die vrijwillig ervoor hadden gekozen om hun dienstplicht te vervullen in de voormalige nederlandse kolonie aan de noordoost-kust van Zuid Amerika. Voor verreweg de meesten was dit de eerste kans om kennis te maken met de toen nog wijde wereld, waarin van gsm’s, e-mail, internet, pinautomaten etc. nog geen sprake was, en vliegen alleen was weggelegd voor rijke mensen. De heen- en terugreis van Amsterdam naar Paramaribo v.v. werd per boot gemaakt, een reis van 2 á 3 weken, waarop meestal enkele caribische eilanden werden aangedaan. In Suriname werden we de eerste drie maanden gelegerd in het opleidingskamp Bosbivak Zanderij voor o.a. een af en toe commando-achtige oerwoudsurvivaltraining (en onze dorst lessen). Voor de rest van het jaar was Paramaribo onze standplaats met vooral veel wachtlopen en het gewone militaire werk (en onze dorst lessen). Verder werden we voor een maand gedetacheerd in Albina aan de Marowijne (de grens met Frans Guyana), Nieuw Nickerie aan de Corantijne (de grens met Brits Guyana), en Brownsweg aan het Brokopondo-stuwmeer; allemaal plaatsen met een dorstopwekkend klimaat. Ook maakten we loop- en vaarpatrouilles diep in het zo goed als onbewoonde en met ongerept tropisch regenwoud begroeide binnenland. Op de meesten van ons, doodgewone nederlandse jongens met als “reiservaring” tot dan toe een dagje naar de efteling of zoiets, maakte dit dienstjaar in Suriname dan ook een grote indruk. (Voor mijn persoontje was het een mooie “opleiding” tot globetrotter.) Deze serie afbeeldingen uit het TRIS-jaar van ons peloton (2de peloton A-compagnie lichting 70-5, gelegerd in Suriname van 29-11-1970 t/m 29-11-1971) is gescand uit een verzameling van meer dan 40 jaar oude dia’s en foto’s, zowel in zwart-wit als kleur. De kwaliteit is dan ook niet bepaald fantastisch, maar het gaat natuurlijk vooral om de herinneringen. Bovendien was het voor de meesten van ons waarschijnlijk de eerste keer in ons leven dat we een fototoestel hanteerden. Behalve van eigen foto’s, heb ik ook gebruik gemaakt van beeldmateriaal van m’n ouwe dienstmaten Sjoerd Postma, Cees Soeters, Bart Zwama en wijlen Ed ten Berge. Ik heb geprobeerd de afbeeldingen in chronologische volgorde te uploaden, maar Youtube dacht daar anders over. Ik hoop met dit filmpje m’n ouwe pelotonsmaten en alle geïnteresseerde ex-trissers een plezier te doen.
Jan Oprins, Gilze